ความหมายของคำว่า ' อับ ๑ '

อับ ๒
ว. ไม่มีลมเข้าออก, ไม่โปร่ง, เช่น อากาศอับ, ไม่เคลื่อนไหว เช่นลมอับ; ไม่มีตาไป (ใช้แก่หมากรุก); โง่ เช่น ปัญญาอับ; ถึงที่อับจน,ถึงคราวชะตาตก, เช่น ตกอับ; มัวหมอง เช่น อับเศร้าหมองศรี; มืดเช่น อับทิศ คือ มืดทุกทิศ; อาการที่นกเขาซึ่งเคยขันแล้วกลับไม่ขัน;ลักษณะของกลิ่นซึ่งเกิดจากสิ่งที่ไม่มีอากาศผ่าน เช่น เหม็นอับ.
อับจน
ว. ไม่มีทางไป; สิ้นคิด; ยากแค้น.
อับเฉา ๑
ว. ไม่สดชื่น, ไม่ชื่นบาน.
อับอาย
ว. อายไม่กล้าสู้หน้า, ขายหน้า.
อับเฉา ๑
ดูใน อับ ๒.
อับเฉา ๒
น. ของถ่วงเรือกันเรือโคลง มีหินและทรายเป็นต้น.
อับปาง
ก. ล่ม, จม, แตก, (ใช้แก่เรือเดินทะเล).